| Lengte | 10,1km |
| Gem. stijgingspercentage | 12% |
| Max. stijgingspercentage | 22% |
| Voet | 550m |
| Top | 1731m |
| Hoogtemeters | 1181hm |
| Kip | |
| Start | Ovaro |
| Regio | Friuli-Venezia Giulia |
Lengte is niet alles
Wat. Een. Beest. Hoe kan je zo’n pijn lijden op zo’n kort stukje? De Monte Zoncolan is hét bewijs dat lengte niet alles is.
De organisatie van de Giro mag de Zoncolan graag neerzetten als de zwaarste berg van Europa. Dat het echter niet eens de zwaarste klim van Italië is, doet er eigenlijk niet toe. Het is een beetje hetzelfde als met een golfclub geslagen worden en dan zeggen dat een honkbalknuppel erger is: het doet allemaal fucking veel pijn.
Een blik op het profiel van de Monte Zoncolan zegt dan ook genoeg: bloedrood. Of zoals Thijs Zonneveld schrijft: de Zoncolan is geen berg, maar een monster. Damiano Cunego was het hier niet mee eens: “Het is niet de hel. Het is geen monster. Het is veel erger dan dat.”
Het is niet de hel. Het is geen monster. Het is veel erger dan dat.
Het is dan ook logisch dat met een gemiddeld(!) stijgingspercentage van 12% is de Monte Zoncolan er eentje voor de vedergewichten is. Niet dat zij niet om hun moeder zullen roepen op de loeisteile stukken van meer dan 22%. Het is meer dat iedereen zwaarder dan 55 kilo de zwaartekracht meer dan ooit zal vervloeken.
De Zoncolan opfietsen
Als je over de SR355 fietst kom je het dorpje Ovaro tegen. Draai de Strada Provinciale 123 op om de klim te nemen. Daar kan je even opwarmen met anderhalve steile kilometers à 9,5%. In het dorpje Liariis volg je de pijlen en borden en sla je rechtsaf. Hier wordt je een kleine 500 vlakke meters gegund die ironisch genoeg de Via Zoncolan de Liariis heet. Tel je dit eerste stuk niet mee dan is de klim maar liefst 7,5km à 13%!! Om 1000hm te overbruggen moet ik op de Utrechtse Heuvelrug 150km fietsen en letterlijk elk heuveltje nemen. Woon je in Ovara, dan heb je dus aan 7,5km genoeg.
Leuk detail: langs de weg staan posters van Italiaanse wielerlegendes Alfredo Binda, Felice Gimondi en Marco Pantani, maar bijvoorbeeld ook Bahamontes, Bobet en Merckx. Niet dat je die zal zien tijdens het afzien, maar toch, dat je het weet.
Je hoeft geen wiskundige te zijn om te begrijpen dat de stijgingspercentages direct de dubbele cijfers inschieten. Al vrij snel krijg je het steilste stuk voor de kiezen: 22%!! Als je daar niet omvalt, gebeurd dat wellicht ergens anders in de komende 5km à 15,3%.. 😭
5km à 15,3%!! 5KM À 15,3%!!!! Wie verzint dat? Hoe is dit pad überhaupt aangelegd?? Zelfs berggeiten zakken hier door hun hoeven.
Als je de daaropvolgende kilometer lang van 14% overleeft, ben je net na kilometer 8 eindelijk van de dubbele cijfers qua stijgingspercentages af. Daar rijd je door de karakteristieke smalle tunneltjes. Deze smalle tunneltjes zijn één van de redenen dat ploegleiderswagens hier niet omhoog mogen in de koers en de renners bijgestaan worden door motards. Zelfs zij eindigen hier weleens in een wolk grijze rook van opgeblazen motoren of versnellingsbakken.
Maar de Zoncolan heeft nog wat voor je in petto: er volgen in de laatste paar honderden meters nog vier haarspeldbochten waarin je weer vol in het rood moet om naar boven te kruipen.
Monte Zoncolan in de Giro
De Monte Zoncolan ligt in de regio Friuli-Venezia Giulia op zo’n 20km van de Oostenrijkse grens en op 60km vaan de grens met Slovenië. Wellicht dat het door deze ietwat afgelegen ligging is dat de Zoncolan pas dit millennium ontdekt is in de Ronde van Italië. Maar dat hebben we geweten! De beklimming werd in 2003, 2007, 2010, 2011, 2014 en 2018 opgenomen in het parcours.
De eerste keer dat de Monte Zoncolan werd opgenomen in het parcours van de Ronde van Italië, was in 2003. Toen won Gilberto Simoni, voor zijn landgenoten Stefano Garzelli en Francesco Casagrande. Ook in 2007 zat de beklimming weer in de Giro en ook toen won Simoni, voor Leonardo Piepoli en Andy Schleck. In 2010 werd deze mythische berg beklommen, en ook nu won een Italiaan, Ivan Basso, voor wereldkampioen Cadel Evans en Michele Scarponi.
In 2011 won Igor Antón als eerste Spanjaard de ingekorte veertiende etappe. Rozetruidrager Alberto Contador werd tweede, voor Vincenzo Nibali, en verstevigde zijn leiderspositie.
In het jaar 2014 won de Australiër Michael Rogers die overbleef na een ‘lange vlucht’. De Italiaan Francesco Manuel Bongiorno werd derde, hij raakte het wiel van Rogers kwijt doordat hij na een duw van een fan zijn voet uit het pedaal moest halen.
In de Ronde van Italië voor vrouwen werd de Monte Zoncolan al in 1997 beklommen, in dat jaar lag de finish niet helemaal op de top. Winnares van deze etappe, en eindwinnares van de ronde, was de Italiaanse Fabiana Luperini. In 2018 werd de Monte Zoncolan wel tot aan de top beklommen, tijdens de voorlaatste etappe op zaterdag 14 juli, gewonnen door Annemiek van Vleuten in de roze trui.
